Lieve mensen,

Nooit had ik verwacht dat dit reisblog zo succesvol zou zijn! Wat hebben we veel reacties gehad zeg! Ik denk ook dat jullie er vooral veel aan hebben gehad op de momenten dat wij eindelijk een berichtje achterlieten. Nu ben ik bezig voor een mooie samenvatting op film, zodat iedereen een beetje meer (bewegend) beeld krijgt van onze belevenissen inMoldavië. Iedereen is nu op vakantie en mij werd gevraagd om een verhaal te schrijven over de thuiskomst.

Thuiskomen was even wennen... Misschien hebben jullie het wel meer gehoord, maar het is zo lastig uit te leggen in een paar woorden wat we hebben meegemaakt inMoldavië. De vraag is vaak: ' hoe heb je het gehad? ' en dan kan je eigenlijk niet ' goed' of ' slecht' zeggen. Omdat het beide is, maar ook niet echt slecht... Het is gewoon alsof je een filmset betreedt, een beeld van mensen met ezeltjes en karretjes met houten wielen... Water halen uit de waterput en naar de wc in een gat in de tuin. Allemaal dingen die we in het dagelijkse leven hier niet eerder hadden meegemaakt.

We zagen ook allemaal de mensen en vooral de kinderen in Baurchi, die direct al vrienden met ons waren. Vooral de jongens waren razend populair met hun voetbal. Eigenlijk werden zij als helden onthaald. De kinderen waren dankbaar en zonder vooroordelen zoals sommige volwassenen in het dorpje... Later pas leerden we dat wij waarschijnlijk de eerste westerlingen waren die zij ooit live hadden gezien.

Tijdens de bouwactiviteiten hebben we ook veel meegemaakt. De mensen van de locale kerk werkten hard, maar er was ook miscommunicatie zodat we weer moesten wachten tot we aan de slag konden. Voor sommige frustrerend, maar ook hiermee moesten wij leren omgaan. Uiteindelijk is het nog lang niet af, maar we zijn een heel eind gekomen en de materialen voor de rest van de bouw zijn nu aanwezig, dankzij ons, zodat men de rest kan gaan afbouwen.

Het kinderkamp was een groot succes. Er was een organisatie al ingehuurd door de kerk om de kinderen mee te nemen voor iedere dag, 5 dagen lang, voor een stukje vermaak en jeugdevangelisatie. In de ochtend kregen de kinderen bijbelles en in de middag kwamen wij ( Hollanda!!) om met de kinderen een stukje te handwerken of om leuke spellen te doen. In totaal waren er 50 kinderen uit het dorp die hieraan meededen. Alles werd dankbaar aangenomen en er waren eigenlijk alleen maar lieve kinderen! In samenwerking met deze club ging het perfect en hebben we de rest van de materialen die we over hadden, gedoneerd aan de kinderopvang van de kerk. Het afscheid was confronterend en emotioneel... Niemand kon het echt drooghouden en de kinderen waren ook vol verdriet. Wat gaat er door je heen op zo'n moment? Ik denk dat iedereen zich goedrealiseerdedat we echt weg gingen. Het leven ging voor ons en voor hen gewoon weer verder als vanouds.

Heel gek, maar je went ook weer snel aan alle luxe die we in Nederland hebben. Stromend water, een wc die je kan doortrekken, een douche! Maar ik denk veel aanMoldaviëen de mooie ervaring die we hebben gehad. Het is een belevenis op zich om naar dit land te mogen reizen, maar ik denk vooral veel terug aan de warmte van de groep en aan hoe goed wij als team met elkaar hebben samengewerkt en wat we hebben achtergelaten en meegenomen. Ik had me geen beter reisgezelschap kunnen wensen dan jullie!